Arlon

Gisteren en vandaag is het van dat prachtige herfstweer dat het toch al spectaculaie landschap extra goed doet. We maken wel foto's, maar in het besef dat deze bij benadering niet kunnen laten zien hoe het "echt" is.

Deze foto maken we in de buurt van Dieulefit. 

En deze is om de hoek bij Kees en Marijke.

We besluiten er een lange dag van te maken, in hoofdzaak over Autoroute, en belanden om 20:00 u in het vertrouwde Arlon, waar we worden begroet met "Goed dat jullie er weer zijn". Dat vinden wij ook.

Morgen de laatste etappe naar De Bilt.

La Garoche

De camping in Avignon is op het schiereiland tegenover de oude stad. Vanaf de Rhône oever aan deze kant heb je het beste zicht. We hebben er al veel foto's gemaakt, maar bijna altijd van een zonovergoten Palais des Papes. Vandaag is het beeld wat herfstachtiger.

We staan op loopafstand van het centrum (via de brug) waar we op de Place de l'Horloge bij de patisserie koffie drinken en taart eten. 

Op weg naar het noorden maken we een korte omweg, oa. door Villeneuve-lès-Avignon. Min of meer schuin tegenover de oude stad van Avignon, maar met het schiereiland er nog tussen, staat Fort Saint-André. In de 14e eeuw gebouwd naast de Benedictijnse Abdij, de ommuring omsloot ook de abdij die inmiddels is afgebroken. Het grootste deel van het fort staat nog.

Vanaf hier rijden we naar onze vrienden Kees en Marijke in La Garoche, een boerderij vlak bij La Bégude-de-Mazenc. We waren er afgelopen zomer al op het grote feest waarmee werd gevierd dat de boerderij 50 jaar in de familie was. We staan vannacht langs het huis.

Avignon

We verlaten Montgeard terwijl een schril zonnetje schijnt. Dat wordt allengs beter. We rijden naar Avignon en nemen de weg langs het Canal du Midi. Een mooie weg, heel veel herfstkleuren van zowel bomen als wijnstruiken. Het Canal du Midi loopt vanaf Bordeaux naar Sète aan de Middellandse zee en wordt op sommige plaatsen het kanaal 'entre deux mers' genoemd.

We staan daar even om koffie te drinken. Er voegen zich twee campers bij ons. We verbazen ons er over dat er zo veel campers op pad zijn, dat hadden we eerder niet gezien. Het blijkt dat ook in Frankrijk de komende weken schoolvakantie te zijn (wat doen we zonder internet). Wij vermoeden dat veel leraren op pad zijn. Want kinderen erbij hebben we nog niet gezien.

In Avignon willen we nog even boodschappen doen. Aan het eind van de middag komen we daardoor in de spits terecht op de weg naar camping Bagatelle, op het eiland Barthelasse in de Rhône. De weg langs de oude stad loopt helemaal vol, er is maar heel langzaam beweging in te krijgen. Alles wordt aan het eigen initiatief van de weggebruiker overgelaten. Er is geen stoplicht te bekennen. Na ongeveer een uur over 5 km te hebben gedaan vinden we een goede plek op de ons vertrouwde camping. Later blijkt dat de brug van twee naar een rijbaan is gegaan om er een goed en afgeschermd fietspad van te maken. Aan de overige infrastructuur is echter niets gebeurd.

Montgeard

Bij ons vertrek is het droog al hangen de wolken heel laag (de toppen zijn ongeveer 2.000 meter, wij zelf staan op 500.

Wij rijden over een uitstekende, rustige weg naar de tunnel bij Bielsa. Tweeënhalf jaar geleden reden we hier ook, toen met zweet in de handen omdat, wegens verzakkingen, de weg eigenlijk dicht was voor boven 3,5 ton en we steeds bang waren in een gat te rijden. Dat is nu niet voor te stellen, de wegen zijn hier sterk verbeterd. Dat geldt eigenlijk voor alles wat we deze weken van Spanje gezien hebben, incl. het aanbod bij bakker en slager en zelfs het humeur van de Spanjaarden. 

Aan de Franse kant is het weer ongeveer hetzelfde, maar klaart het allengs op. De herfstkleuren komen uit een groot palet.

We plannen nog twee overnachtingen voor we dinsdag bij Kees en Marijke langs gaan. Vanaf daar rijden we in twee dagen terug naar NL. Voor komende nacht vinden we een goede plaats op camperplaats Lac de Thesauque in Montgeard, niet ver van Toulouse. Het is een terrassencamping, we staan hoog.

De camping grenst aan het meer(tje) dat er met de juiste belichting goed uitziet maar nog wel erg de indruk van "aangelegd" oproept. In elk geval staan we goed voor een nacht.

Aínsa

We zijn van plan om morgen naar Frankrijk te gaan, dus dit is voorlopig onze laatste dag in Spanje.

Het is net als gisteren het weer waar we op gehoopt hadden, zonnig met blauw en wolken en een goede temperatuur om te lopen. Vanaf onze plaats lopen we langs de rivier Cinca naar het een paar kilometer verder gelegen Labuerda. 

De rivieren hier komen in stuwmeren uit, nu kalm stromend maar in het voorjaar waarschijnlijk vrij heftig. Langs de Cinca zijn in elk geval stevige verdedigingswallen aangelegd.

Het is erg rustig op het pad, halverwege snort ons nog een oudere boer voorbij die kennelijk even iets moest ophalen. Cor's vader had net zo'n setje. Met een Honda, dat wel, en 50 jaar geleden.

Het dorp Labuerda ziet er keurig uit, maar saai - er is niets te beleven. De kerk is nog wel een paar foto's waard.

Het bovenste deel heeft een soort van Moorse zuiltjes en is ingericht als duiventil.

De weg terug lopen we langs de A138. Het weer verslechtert maar het gaat pas morgen regenen.

We maken nog een laatste foto van de zon op "onze" berg.

Aínsa

We gaan lopend op weg naar Aínsa over een pad dat ons via Cruz Cubierta voert. Het is een mooie route door de bergen. Vlakbij de camping komen we een riviertje tegen dat we moeten oversteken. Er staat nu niet veel water in dus het lukt prima.

Een deel van de route is een smal pad, waarbij we circa 200 meter hoogteverschil overbruggen. Aan het einde van het pad, halverwege onze wandeling, staat het Cruz Cubierta. Dit tempeltje is gebouwd in 1655 ter herinnering aan de strijd tegen en de herovering van Aínsa op de Moren.

Aínsa zelf heeft een prachtig plein met aan de ene kant de toren van de Iglesia de Santa Maria (11e eeuw) en aan de andere kant de overblijfselen van een kasteel. Het is er goed toeven. Er zijn verschillende restaurants. We eten er goede tapas op een van de terrassen.

De kat past ton-sur-ton geheel bij deze mooie stenen bank.

Ons uitzicht op de terugweg laat besneeuwde bergen zien. Is dat gevaarte op de rots vooraan nu een gebouw of een speling van de natuur?

De rivieren Cinca en Ara lopen beide langs en door het dorp. Boven in het dorp heb je dit uitzicht, de Ara komt van rechts en stoomt in de Cinca. 

Aínsa

Van Huesca rijden we naar Aínsa via de N240 en af en toe gaan we even van de weg af. Deze foto laat zien hoe droog het er uit ziet. Veel grond is kennelijk landbouwgrond - hoewel er nu niets groeit zien de percelen er bewerkt uit, ze zijn winterklaar gemaakt. In de verte de eerste toppen van de Pyreneeën.

Dit is de kerk van Azara, hij zit vast aan een rots. Alle kerken in de buurt lijken op elkaar en hebben een galerij. Moorse invloeden?

Bij Barbastro gaan we richting Franse grens, waar we over een paar dagen via de Bielsatunnel de terugreis beginnen. Het is een prachtige weg die langs een aantal stuwmeren in de rivier de Cinca loopt. Aan deze weg ligt ook camping Peño Montañesa, 2 km voorbij Aínsa.

Zo ziet de rivier aan de rand van de camping er uit op het moment dat wij er zijn. 

De camping heet naar de bergen waar we op uitkijken, bijna 2.300 meter hoog - Peño Montañesa. Wij staan onder de bomen aan de rand van het groene veld.

Huesca

Van Albarracín rijden we via de A23 en af en toe over de ernaast gelegen N320 naar Huesca. De A23 en N320 lopen door een breed dal van de rivier Huerva omringd door bergen. Dit is Aragon. Het ziet er dor uit en doet ons denken aan de uitgestrekte gebieden in Amerika: Californië, Utah en Nevada. Het is mooi weer, de zon zorgt voor aardse kleuren. De begroeiing is schaars, ook op de berghellingen. Elk moment verwacht je Clint Eastwood op een paard te zien opduiken. Dat is niet zo'n vreemde gedachte want belangrijke scènes uit de dollars-trilogie (waaronder The good, the bad and the ugly) zijn hier niet ver vandaan opgenomen, in de buurt van Burgos.

Het is een mooie rit.

Dit is een (vervallen) klooster in Santa Fe, een klein plaatsje langs de snelweg.

We rijden dwars door Zaragoza: een grote stad met alleen maar midden- en hoogbouw. Ziet er nieuw, welvarend en goed onderhouden uit, veel parken. Het oude deel van Zaragoza met de Basilica bewaren we voor een andere keer. We zien de Ebro weer -- deze stroomt machtig midden door de stad.

In Huesca, dat veel kleiner is, zien we het zelfde stadsbeeld als in Zaragoza: alleen middenbouw met veel parken. De stadscamping is naast een groot sportcomplex en heeft een ruim aantal (nu goeddeels lege) plaatsen.

Albarracín

Vandaag rijden we van Peniscola naar Albarracín in Aragon. Cor is een beetje ziek, dus we nemen de snelweg AP-7 naar Valencia. Rijdt goed maar is vrij saai. Dan links af de A23 op. Dat is een uitstekende  weg die door een beetje woest, maar mooi landschap gaat. Veel bergen, maar op aangename afstand, zodat je een mooi uitzicht hebt. Helaas lukt het niet om er foto's van te maken.

Dat lukt wel op de weg vlak bij Albarracín, waar al veel bomen mooi geel gekeurd zijn. Even buiten het dorp vinden we een uitstekende camping. Het is nog steeds goed weer.

Bij het dorp zijn groentetuinen en ook hier weer de mooi gekleurde bomen. Jammer is dat het weer nu grijs is.

Albarracín ligt aan de rivier de Guadalaviar, die hier nog vrij smal is, verscholen onder het groen.

Boven de stad is een klif met daarop vestingsmuren met Moorse torens.

De vestingsmuren op de klif overhersen het beeld van het dorp. Zelfs bij grauw weer passen de herfstkleuren mooi bij de gebouwen.

Peniscola

We rijden naar Peniscola, een klein plaatsje aan de kust. Het fort heet Papa Luna en stamt uit de 13e eeuw. Het ligt op de punt en is aan drie kanten omgeven door zee, een schiereiland dus. Vandaar de naam Peniscola.

Langs de kust ligt een prachtig strand. De boulevard is volgebouwd met hotels. Lijkt een beetje op Oostende, maar veel smaakvoller en chiquer.

Er is ook een haven. Van hieruit kunnen boottochten gemaakt worden. Het weer is mooi en warm, maar heiig.

Dit is het kasteel aan de andere kant.

Deze wulp lijkt een beetje eenzaam.

Het is leuk om hier een dag te zijn. Het is nu relatief rustig, maar er zijn toch veel mensen. Op de camping staan we op een nauw plaatsje, tussen Engelsen en Nederlanders. Je kan de gesprekken letterlijk volgen. Niet echt iets waar we naar op zoek zijn.

Ebro-delta (Amposta)

Vandaag begint de dag koud, maar stralend. In de middag fietsen we door de Ebro-delta: een natuurgebied naast een gebied waar rijst verbouwd wordt. Hieronder een rijstveld na de oogst.

Er is een uitgebred systeem van bewateren van deze velden. Naast de wegen lopen strak uitgevoerde kanalen waar water doorstroomt, met op regelmatige afstand goten die overlopen. Zo worden de velden nat gehouden.

Het water wordt uit de Ebro de irrigatiekanalen ingepompt en via o.a. dit station weer naar de zee door een gemaal met (4) schroeven van Archimedes. Vlak bij ons huis in De Bilt is een gemaaltje in gebruik met hetzelfde door Archimedes uitgevonden systeem, aan de Utrechtseweg, bij het oude sluisje. Het water wordt als het ware omhoog geschroefd.

In het natuurgebied zijn een paar meren waar veel vogels vertoeven. Wij zien ze vooral op de onderwaterstaande rijstvelden. Daar is kennelijk het een en ander te eten. We zien veel vogels waaronder reigers in allerlei soorten en maten: blauwe reigers, grote zilverreigers (gele snavel), kleine zilverreigers (donkere snavel) en misschien een paar purperreigers. De laatste kunnen we niet goed op de foto krijgen, maar ze zitten als nurkse heren in een rijstveld.

Er staat een hele rij van deze mooie bloeiende struiken langs de weg. Wij denken dat het engelentrompet (Brugmansia) is.

Amposta

Vandaag verlaten we Barcelona. We moeten naar een supermarkt voor wat bevoorrading. In de buurt van de camperplaats zijn wel 50 kleine supermarkten, maar dat is niet handig als je veel flessen water nodig hebt. Dus gaan we eerst op weg richting het zuiden. Buiten de stad vinden we een goed voorziene Carrefour. We willen naar Amposta, in de delta van de Ebro. Dat is ongeveer 200 km zuidwaarts.

We zitten aan de noordkant van Barcelona en rijden dus de hele stad door. Dat gaat heel goed, want de straten zijn recht en staan loodrecht op elkaar, behalve de Avinguda Diagonal, de naam zegt het. Die nemen we tot aan de rand van Barcelona en komen zo op een prachtige binnenweg (op de kaart heeft deze weg een groen randje), mooi maar bochtig. Met fraaie vergezichten op Barcelona en de Middelandse Zee.

Tot Tarragona nemen we de binnenweg, behoorlijk druk maar wel mooi. Na veel zoeken en een prachtige tocht door de Ebro-delta vinden we de camperplaats. Er zijn geen voorzieningen, toch staan er een aantal campers. Het is ook een geweldige plek, aan het water.

In de Ebro-delta wordt veel rijst verbouwd. In de natte stukken foerageren grote aantallen vogels, waaronder veel kraanvogels. 

Barcelona

Alweer een stralende dag, niet zo warm als eerder maar toch zo'n 22-23 C. We wiilen vandaag naar het Miró museum en naar een paar gebouwen die door Gaudí zijn ontworpen. We kunnen alles met "onze" metrolijn L2 doen. 

Het eindpunt, Paral-lel, ligt onderaan Parc de Montjuíc. Met een tot het metronetwerk horende funicular komen we in het Parc, nagenoeg tegenover de Fundació Joan Miró zoals het museum officiieel heet. Het gebouw zelf is prachtig, evenals de gevarieerde collectie werken van Miró. Schilderiijen, tekeningen, grafisch werk, wandkleden en sculpturen, het is er allemaal. In veel werken komen de kenmerkende elementen Sterren, Vogel en Vrouw voor en in ruimere zin organische vormelementen die zijn ontleend aan de natuur (en niet geometrisch zijn). Miró's stijl wordt wel de biomorfische schilderkunst genoemd. 

Veel van de werken uit de jaren 30 zijn angstig en woedend van aard -- niet vreemd in het licht van de dan nog komende barre tijden van Franco en nazi-Duitsland. Later werk toont veel balans, hoewel iemand treffend schreef: 'Je houdt je adem er bij in, bang dat je het evenwicht verstoort'. 

Wij waren erg gecharmeerd van een later werk, uit 1965, waarvan de (Engelse) titel bijna een gedicht op zichzelf is: 'The Lark's Wing, Encircled with Golden Blue, Rejoins the Heart of the Poppy Sleeping on a Diamond-Studded Meadow'. 

Het museum zelf is al een bezoek waard, op de 1e verdieping is een dakterras met mooi zicht op Barcelona.

We nemen weer de funicular en metro terug en stappen uit op Passeig di Gracia. Vanaf daar lopen we naar de Basiliek van de Sagrada Família, het laatste meesterwerk van Gaudí. Onderweg passeren we enkele panden die door Gaudí ontworpen zijn, zoals Casa Batiló en Casa Milà "La Pedrera".

Bij beide objecten is het enorm druk, maar niets in vergelijking met de massa's rond de Basiliek van de Sagrada Família. Met de bouw is 123 jaar geleden begonnen, het is nog steeds niet klaar -- nog lang niet waarschijnlijk. Uiteindelijk moet het project worden afgesloten met de bouw van een klokketoren van 170 meter, omringd door 4 iets kleinere torens. Toch is wat er nu al staat onthutsend indrukwekkend. Het vergt echt studie om alle betekenis te ontrafelen. Wij maken eerst maar foto's.